[avatar user=”Robbert” size=”thumbnail” align=”left” /]
De week na een triathlon-wedstrijdje loop ik een beetje ‘op m’n tandvlees’. Maandag heb ik bijvoorbeeld helemaal niks gedaan (op sportief gebied dan), dinsdag had ik wel tijd/zin in een lekker ontspannen ritje van een km of 30 op de racefiets. Om dat meteen alweer een training te noemen, dat gaat te ver….Dan is het toch al snel weer woensdag (Wijkenloopdag dus), maar wat wil het geval:
De begeleiders van m’n zoontje van 12, die op voetbal zit, hadden ook op woensdag een wedstrijdje van de jongens tegen de ouders ingelast; als afsluiting van het seizoen. Hartstikke leuk initiatief en om 17.30 uur 2x twintig minuutjes voetballen tegen die rakkers, dat moet kunnen toch?. En daarna lekker naar het Julianapark voor de derde in de serie van 8 Wijkenlopen. Kon allemaal net.
Zo gezegd , zo gedaan
Na het voetballen, hup de auto in en in 1 ruk door naar Hoorn. Een rondje indribbelen met m’n loopmaatje en starten maar!
Na 4 km echter, bleken de beenspieren hele andere plannen te hebben dan de hersencellen in het brein. Op alle mogelijke plekken begonnen allerlei vezels fel te protesteren tegen de zoveelste inspanning van die avond. Er zat een km later niets anders op: linksaf bij de tweede doorkomst m.a.w. stoppen, douchen, klaar!
Over het ouder worden wordt nimmer gesproken
Even voel je je dan een soort van ‘loser’. Zodra je een aantal andere lopers ook uitgeblust bij de finish aantreft, is dat gevoel snel weg. Het wordt tijdens de analyse ook met elkaar besproken; waarom ben jij eigenlijk gestopt? De een heeft net een griepje achter de rug, de ander moet de volgende dag zaalvoetballen etc. Over het ouder worden wordt nimmer gesproken, maar ergens in het achterhoofd, stel je jezelf toch wel eens de vraag: Zou dit verschijnsel iets met leeftijd te maken kunnen hebben?
Op de terugweg luister ik in de auto nog even rustig naar de radio en wat wordt er op Radio 2 gedraaid? Peter Koelewijn met die ene hit…………
Tot woensdag!
