Sporten, m’n kinderen krijgen het ‘met de paplepel ingegoten’, maar als ze dan tegelijkertijd met je aan de start staan…
Afgelopen week was de primeur voor m’n dochter bij de Wijkenlopen, ze is nu inmiddels 15 jaar. Samen met haar beste vriendinnetje van school had ze afgesproken om 19.00 uur bij de inschrijfbalie van Sportcentrum Vredehof.
Fluorescerend armbandje om de pols en rustig wandelend naar de start, inmiddels ziet (en hoort) ze mij ‘Jan en Alleman’ gedag zeggen. Dat krijg je als je al een tijdje meeloopt in het circuit. M’n dochter heeft er geen last van, ze kent het inmiddels wel. En ik vind het leuk als ze wel eens zegt: ‘Pap, ze kennen jou allemaal!, Dat is toch niet normaal?’
Maar vanavond is mijn beleving anders, want ik voel me trots en waarschijnlijk straal ik dat ook uit. Zoiets van: Kijk mij hier wandelen met m’n grote meid, die gaat ook een paar rondjes lekker hardlopen….
En het mooiste daar aan is nog wel dat ik zowel haar, als m’n zoon, nooit heb gedwongen om iets met sport te gaan doen. Nee, dit komt echt uit haar zelf. Ze vindt het leuk en geniet met volle teugen als ze straks met haar klasgenootje een paar rondjes door het Risdammerpark loopt.
Zo heb ik het destijds, toen ik nog puber was en lekker thuis woonde, ook van m’n eigen vader mee gekregen: Welke keuze je ook maakte in het leven, mijn vader vond het altijd goed
Want – om het met de woorden van Stef Bos te zeggen – Papa, ik lijk steeds meer op jou!!!
Groet Robbert
